Ik stond bij de deur van mijn ouderlijk huis. Deze deur had ik al zo vaak geopend en ik had daarbinnen al zoveel meegemaakt. Samenzijn, verbinding, tranen, pijn, warmte en geluk. Ik stond voor de deur en zei de naam van onze hond hardop.
Onze hond was een aantal jaar daarvoor overleden. En toch op de één of andere manier zei ik af en toe zijn naam als ik bij die deur stond. Hoe vaak had onze hond wel niet op me gewacht als ik binnenkwam. Hoe vaak had hij me met zoveel liefde begroet en zijn kop tegen mijn been gedrukt.
Hoe vaak had hij wel niet mijn tranen weg gelikt als ik een keer was gevallen of me verdrietig voelde. Als mijn familie me zijn naam hoorde zeggen dan zeiden ze dat hij er niet meer was. Alsof ik wilde vasthouden aan vroeger. Voor een deel is dat ook zo. Ik zou dolgraag nog lange wandelingen met hem maken, met hem spelen in de weilanden.
Zou het ook kunnen dat ik met mijn hoog gevoeligheid zijn aanwezigheid voel? En dat wanneer ik zijn naam zeg hij er op de één of andere manier is. Misschien heeft hij me de afgelopen drie jaar wel gesteund op momenten dat ik het nodig had. Misschien heeft hij onzichtbaar wel mijn tranen weg gelikt. Ik zal de band met mijn hond nooit vergeten en ben dankbaar voor alle momenten die we samen hebben gehad en misschien nog wel hebben samen.
Misschien is het wel helemaal niet zo gek om de namen van onze dierbaren af en toe te noemen. Misschien zijn ze dan wel dichterbij dan we denken. Vandaag wil ik iets maken wat de liefde voor onze hond tastbaar maakt. Iets wat me aan hem herinnert en zodat ik die liefdevolle energie dicht bij me kan houden. Want waar we van houden, hebben we toch het liefst dichtbij?