Op de lagere school maakten we vaak mooie kunstwerken. We kregen een uitleg en de juf zei maak er voor jezelf maar wat moois van. Ik vond het super leuke lessen. We speelden met ecoline, wasco en knutselmaterialen. De week erop mocht het kunstwerk mee naar huis. Kijk mam wat ik heb gemaakt. Thuis hingen we het kunstwerk op en keken ernaar. Wat heb je gemaakt vroeg iemand die het kunstwerk zag hangen. “Kunst” zei ik.
Het is een kunstwerk. Ja maar wat staat erop? Soms stonden er wat vissen op en dan zei ik dat. Soms hartjes en soms wolken en bloemen. En toch bleef het een kunstwerk.
Op de middelbare school kregen we een opdracht om een Egyptische grafkamer te tekenen. Ik voelde me super gelukkig. Ik was dol op hiërogliefen en het leek me leuk om meer in de wereld van de Egyptenaren te duiken. De weken daarna stopte ik uren in het project. Ik leerde meer over Egypte en genoot van het tekenen. Toen de tekening klaar was werd deze beoordeeld. Ik was supertrots en ik leverde de tekening in.
Daarna gebeurde er iets wat lijnrecht stond tegenover wat ik op de lagere school gewend was. De docent tekenen gaf me het cijfer vier voor het kunstwerk waar ik weken mee bezig was geweest. Ik snapte er niks van. Thuis barstte ik in tranen uit. Hoe kon deze docent mij een vier geven voor iets waar ik zo mijn best voor had gedaan. Mijn ouders zeiden dat het niet aan mij lag. Ik had mijn best gedaan en ik had een kunstwerk gemaakt zoals alleen ik dat kon.
Je kunt begrijpen dat de docent tekenen zeker niet op mijn favoriete lijstje stond en elke keer als we iets creatiefs gingen doen bij welk vak dan ook zei ik “Ik ben niet creatief”. Jarenlang hield ik vol dat ik niet creatief was. Ik kan niet tekenen zei ik dan. In mijn ogen was je alleen creatief als je goede cijfers haalde voor tekenen. Deze overtuiging (een gedachte die je net zolang herhaalt tot je het gaat geloven) had ik over creativiteit.
Toen ik wat ouder was ben ik het gaan onderzoeken. Ik had altijd zoveel plezier gehad met knutselen en met dingen maken dat ik het zonde vond dat ik zo’n nare ervaring liet bepalen dat ik niets meer maakte. Ik schreef voor mezelf op een papiertje “Ik ben niet creatief” daarna schreef ik aan de andere kant alle manieren hoe ik dacht dat je creatief kon zijn. Ik schreef op “ik maak gedichten” “ik maak liedjes” Ik schrijf verhalen”
Ik hield van kleuren en ik maakte vaak kunstwerken. Dit onderzoeken was heel belangrijk voor me. Veel mensen geloven het als iemand iets onaardigs zegt. Hiervan heb ik geleerd dat een kunstwerk een kunstwerk is. Wat iemand anders er ook van vindt.
Door de ervaring ben ik zelf soms ook kritisch. En als ik me dan afvraag “Van wie zijn die woorden” Dan is het vaak een docent of iemand anders die gewoon maar iets zei. Doordat ik me hiervan bewust ben stuur ik de woorden terug naar de docent of waar het vandaan kwam. Dan heb ik weer ruimte om een nieuw kunstwerk te maken.
Als je ook wel eens tegen jezelf zegt “Ik ben niet zo creatief” Dan kan ik je vertellen “Dat ben je wel” Iedereen is creatief. Misschien niet allemaal op hetzelfde vlak. Misschien vind de één tekenen leuk en is de ander dol op foto’s maken. Misschien kookt de één graag nieuwe recepten en zoekt de ander graag verbanden of houdt van puzzelen. Wat het ook is. Je bent creatief. En jouw kunstwerken zijn altijd prachtig. Want je hebt een stukje van jezelf erin gestopt.
Vanuit mijn rol als coach vraag ik je bij jezelf te onderzoeken wat je vroeger heel leuk vond om te doen en je nu al een tijdje niet hebt gedaan. Wat is het dat je nu kunt doen om datgene weer op te pakken. Gooi alle niet helpende gedachten overboord en gun jezelf het plezier van iets maken. Stuur me gerust een foto of beschrijving van het kunstwerk wat je hebt gemaakt.
Reactie plaatsen
Reacties