Ik luister naar een Abraham recording en kijk uit over het water terwijl ik kleuren op papier zet.
Ding dong, de bel gaat. Ruben roept van boven “Mir wil je kijken wie het is”. Vanuit de slaapkamer zie ik een jongeman staan. Ik loop naar beneden en open de deur. Het eerste wat hij zegt is
“Voordat u de deur dichtdoet, ik kom niks verkopen”. Oké hij heeft iets meer van mijn aandacht nu. Hij vertelt dat hij vanuit Zwolle komt en dat ze op school een project hebben om anderen te helpen.
Hij vertelt over meisjes in Pakistan die weinig te eten hebben. Hij vertelt dat de grenzen nu open zijn en dat ze voedselpakketten inzamelen voor de meisjes in Pakistan. Ik zie mezelf al naar de kast lopen en pakken pasta pakken. Hij vertelt snel verder “voordat u nu naar de kast loopt, we verzamelen geen eten. Alsof hij ziet wat ik denk. Dan laat hij me een heel raar pakje zien en zegt dat daar sinterklaas hahaha pindakaas in zit. Mijn handen typten sinterklaas in plaats van pindakaas, grappig hoe dat werkt. Ik kijk naar het pakje. Het is wit met rode letters en ziet er nogal verfomfaaid uit. Ik vraag me af waarom jonge meisjes pindakaas willen eten en luister verder naar hem. Hij laat me een identiteitskaart zien van hemzelf en van SOS kinderdorpen.
Dan onderbreek ik hem in zijn verhaal en de detective in mij wordt wakker. “op welke school zit je” vraag ik hem. Hij antwoord netjes op mijn vraag en zegt Windesheim, ik vraag of hij dit voor zijn studie doet en hij zegt dat het niet heel veel met zijn studie heeft te maken. Dan laat hij me weten dat hij communicatie studeert en dat het wel goed is voor hem om met mensen in gesprek te komen. Ik stel nog een paar detective vragen.
Hij gaat door met z’n verhaal en ik vraag hem wat de bedoeling is. “ik vraag om een bijdrage om de meisjes in Pakistan te helpen. U mag zelf een bedragje kiezen en of het éénmalig is”. Ik zeg dat ik ga overleggen en ik doe de deur dicht. Ruben staat op de trap van de zolder en ik leg hem het verhaal uit. Ruben zegt ja is goed éénmalig is prima. Ik vind dit soort deurbezoeken wat lastig. Dus wanneer ik weer beneden ben, vraag ik aan de jongen of ik het ook via de website kan doen want ik wil niet zomaar mijn gegevens ergens neerzetten. Hij ziet mijn twijfel en zegt dat ik wel een foto mag maken van zijn id-kaart en dat het via de website kan.
Hij gaat door met z’n verhaal. Dan zegt hij ik heb wat gegevens van u nodig. Bent u 24? Ik zeg “ja dat gaat wel lukken”. Wat is uw geboortedatum. Ik zeg “dat is niet interessant, vul maar wat in”. Hij weet hier goed op te anticiperen en hij vult willekeurig wat in. Dan vraagt hij om mijn telefoonnummer en ik raak ietwat geïrriteerd. Hij zegt dat ze me dan kunnen bellen om te vragen of hij netjes was aan de deur. “Maar u hoeft natuurlijk niet op te nemen als u dat niet wil”. Oké ik ga nog een keer overleggen over het bedrag, moment. Ik sluit de deur weer en loop naar Ruben. Wat doen we? Ruben zegt een hoger bedrag dan ik in gedachten had en denk, wat heeft die man toch een goed hart. Dan loop ik weer naar de jongen toe, maak een foto van zijn ID-kaart (geheel buiten de AVG-Privacy wet) en ik vul wat gegevens in, nadat ik innerlijk heb gecontroleerd of dit een goed idee is. Dan gaat hij verder met z’n verhaal.
Ik doe de deur iets meer dicht want er komt zo wel wat kou binnen. Dan is het verhaal klaar. Hij bedankt voor de tijd. En ik wens hem veel succes met z’n studie.
Ik loop weer naar boven en luister verder naar Dr Wayne Dyer en Abraham en ga verder met kleuren op papier zetten. Nog voordat ik boven ben, krijg ik al een e-mail in mijn inbox van SOS kinderdorpen. Okee, dat klopte dus. (eeuwige detective M)
Tijdens het luisteren zie ik wat er net gebeurde. En ik kom tot het besef dat ik wel wat vriendelijker had mogen zijn. Ik zie de jongen in een ander daglicht. Het is een jongen met een goed hart. Hij wil wat goeds doen voor de wereld. To be of service. Hij vertelde dat hij een zusje van 17 heeft en dat hij blij is met dat zij wel de kansen hier heeft. Hij zei ook dat 95% van de meisjes die hulp krijgen (waaronder traumaverwerking) weer naar school kunnen en kunnen eten. En dat we een video krijgen met wat er met het geld gebeurt.
Dan denk ik aan een vriend van me die in Pakistan woont. Hij helpt mee op een school waar zijn vader werkt. Hij heeft me weleens vertelt hoe weinig ze daar hebben en wat de omstandigheden zijn. Het was goed dat hij aanbelde. Ik heb er van geleerd.